ضمایر اشاره و صفات اشاره در زبان انگلیسی
ضمیر در انگلیسی، یکی از اجزای جمله (Parts of Speech) است که برای جلوگیری از تکرار اسم یا گروه اسمی به کار می‌رود.
ضمیر واژه ایست که به‌جای اسم می‌نشیند. ضمیر اشاره ضمیری است که برای اشاره به چیزی استفاده می‌شود. ضمایر اشاره this, that, these, those هستند.
انواع ضمایر اشاره در زبان انگلیسی
ضمیرها نقش‌های مختلفی می‌گیرند و با توجه به موقعیتی که در جمله دارند، به انواع گوناگونی تقسیم می‌شوند. یکی از آن‌ها «ضمایر اشاره» (Demonstrative Pronouns) است.
از ضمایر اشاره در انگلیسی برای اشاره به اشیا، مکان‌ها یا حیواناتی استفاده می‌شود که با گوینده فاصله دارند. البته گوینده باید کاملا مشخص کند که به چه جیزی اشاره دارد، در غیر اینصورت کاربرد ضمایر اشاره می‌تواند گیج کننده به نظر برسد.
در زبان انگلیسی، چهار نوع ضمیر اشاره داریم. ضمایر اشاره، بر فاصله و زمان دلالت دارند.
This
That
These
Those
طبقه‌بندی ضمایر اشاره در انگلیسی
. برای شی مفرد از ضمایر اشاره مفرد استفاده می‌شود. ضمایر اشاره مفرد this , that هستند.
. برای اشیا جمع ضمایر اشاره جمع جایگزین می‌شوند. ضمایر اشاره جمع these و those هستند.
مثال برای اشاره به دور
Don’t touch the chocolate cupcake. That is mine
به کاپ کیک شکلاتی دست نزنید. آن مال من است
Don’t touch the chocolate cookies. Those are mine
به کوکی‌های شکلاتی دست نزنید. آن‌ها مال من هستند
مثال برای اشاره به نزدیک
The movie last night was awful. This is the last time you recommend one
فیلم دیشب افتضاح بود. این آخرین باری باشه که تو چیزی پیشنهاد می‌دی
I’m searching for robots, but these aren’t the ones I’m looking for
من دنبال ربا‌ت‌هایی می‌گردم، اما این‌ها اونی نیستند که من دنبالشون هستم
ضمایر اشاره انگلیسی مفرد (this و that)
ضمیر this برای اشاره به چیزی یا چیزهایی نزدیک به گوینده در فضا یا زمان استفاده می‌شود مثل:
من این را از خانه آوردم
ضمیر that برای نشان دادن چیزی است که از ما فاصله دارد و دور است:
My memory stick? I forgot that at home
کارت حافظم؟ من آن را در خانه جا گذاشتم
ضمایر اشاره انگلیسی جمع (these, those):
ضمایر اشاره جمع برای جایگزینی اسم جمع استفاده می‌شوند.
حالت جمع this ضمیر these است:
I’ll take these, they’re perfect
من این‌ها را می‌گیرم این‌ها عالی هستند
حالت جمع that ضمیر those است:
Those are chameleons
آن‌ها آفتاب‌پرست هستند
| این خانه بامزه مادر من است | This is my mother’s sweet home |
| آن شبیه روباه است | That looks like fox |
| این‌ها گل‌های خوبی هستند، اما بوی بدی دارند | These are nice flowers but smell bad |
| آن‌ها حیوانات وحشی و خیلی خطرناکی هستند | Those are wild animals and very dangerous |
| اینجا مدرسه من است. جایی که هرروز برای یادگیری می‌آیم | This is my school where I come daily to learn |
نکته 1: برای معرفی کردن خود پشت تلفن در انگلیسی از ضمایر اشاره استفاده می‌کنیم:
Hello, this is Mahsa
سلام من مهسا هستم
نکته 2: ضمایر اشاره هم در جایگاه فاعل استفاده می‌شوند هم مفعول
من نمی‌توانم این را بشویم
صفات اشاره در زبان انگلیسی
ضمایر اشاره زمانی که قبل از اسم بیایند می‌توانند به‌عنوان صفات اشاره عمل کنند. در واقع تفاوت ضمیر اشاه و صفت اشاره در این است که ضمیر اشاره به تنهایی استفاده می‌شود و صفت اشاره با اسم به‌کار می‌رود.
بهتر است بگوییم که صفت اشاره در انگلیسی همواره قبل از اسم قرار می‌گیرد:
that ugly one in the corner
| این خانه مال مادربزرگم است | This house is my grandmother’s |
| این ماشین متعلق به جو است | That car belongs to Joe |
| من این صندل‌ها را می‌گیرم | I’ll take these sandals |
| آن آفتاب‌پرست‌ها حال به هم زن هستند | Those chameleons are disgusting |
تفاوت بین صفات و ضمایره اشاره در زبان انگلیسی
تفاوت اول: صفات اشاره اسم را تغییر می‌دهند، اما ضمایر اشاره جایگزین اسم می‌شوند:
تفاوت دوم: بعد از صفات اشاره الزاما اسم وجود دارد، اما بعد از ضمایر اشاره اسم وجود ندارد:
نمونه‌هایی از صفت و ضمیر اشاره
در برخی از جملات می‌توانیم برای توضیح بیشتر، از قیدها استفاده کنیم
| ضمیر اشاره | صفت اشاره |
| This is beautiful. / This is a beautiful house | This house is beautiful |
| That is Amy’s. / That is Amy’s car | That car is Amy’s |
| These are his. / These are his shoes | These shoes are his |
| Those are great. / Those are great books | Those books are great |
از ضمایر اشاره می‌توان برای معرفی اشخاص استفاده کرد. مثال:
| This is my friend Maryam |
| این دوست من مریم است |
در انگلیسی برخلاف فارسی، ضمایر اشاره هم از لحاظ دوری و نزدیکی و هم از لحاظ مفرد و جمع بودن تابع اسم خود هستند اما در فارسی فقط از لحاظ دوری و نزدیکی تابع اسم خود هستند. مثال:
